sábado, 9 de agosto de 2008

Na Aurea
(gunaa bitoo guendaró ne dxi guca badudxaapa’ gudxi’ba’ mani)

Lade xneza benda
cue’ti yaga mudu naxiña’
nabeza na Aurea cayuunda’
ndaani’ ti yoo nande’ napa guie ra ribícabe,
nabeza xtubi ne ridxi xti’.
Lídxibe die’ ne ni guiuu ne nápani xtale yaga guiichi,
laga cayásibe yaga cayache bitii ndaani’ zuquii,.
Guendanayeche xti’ na Aurea la?
nácani guirá’ xixe’ birungu le ziyuu ndaani’ yuu’du’.
Guendanayeche xtibe nácani jma berendxinga
libidxiichi’ ladxidó’ca’.
Guendanayeche xti’ na Aurea lá?
ruluí ni ti gunaa benda cuguá’ ridxi galaa nisadó.

Doña Aurea
(vendedora de comida, dulces, y en su juventud montaba caballos)

En el callejón marino
junto al flamboyán naranja
vive na Aurea cantando
en un corredor de muros anchos y pretiles grises
la soledad y su voz:
una casa llena de cal y de sábilas.
Mientras duerme la leña se consume
en un horno de barro.
La alegría de na Aurea es
todos los tambores entrando a la iglesia
un conjunto de grillos para siempre.
La alegría de na Aurea es
el grito de una sirena olvidada.

No hay comentarios: